اشعار

باغ هستی بی صفا می ‏شد اگر زهرا نبود           عطر گل از گل جدا می ‏شد اگر زهرا نبود

تیره گی در اولین برخورد با خورشید عشق           چـیره بر آیینه‏ ها می‏ شد اگر زهـرا نبود

ارتزاق آفـتاب از روی عـالمتاب اوست           این جهان ظلمت سرا می ‏شد اگر زهرا نبود

ابـرهـای کـفـر آلـود از نـسـیـم فـتـنـه ‏ها           در هوای دل رها می ‏شد اگر زهرا نبود

در دل امواج طوفان زای اقیانوس دهر           فلک دین بی ناخدا می ‏شد اگر زهرا نبود

نصرت حق در بر کفر از فداکاری اوست           کفر حق را رهنما می‏ شد اگر زهرا نبود

قــامت یـکـتــا پـرسـتـانـی همـانند عـلـی           زیر بار غم دو تا می ‏شد اگر زهرا نبود

پهلویش بشکست تا بتخانه را در هم شکست           سامری صاحب لوا می ‏شد اگر زهرا نبود

گرچه خود شد پرپر اما داد بر قرآن حیات           محو دین مصطفی می ‏شد اگر زهرا نبود

عشق اگر دارد حیات از اوست یاسر بی گمان           عشق، در عالم فنا می‏ شد اگر زهرا نبود

بت پـرستان کـعـبـۀ تـوحـیـد را آذر زدند          روز روشن با لگـد بیت خـدا را در زدنـد

در مدینه هر چه گـردیدند، گـل پـیـدا نشد          جای گل با شاخه هیزم به زهرا سر زدند

روی ناموس خدا ودست شیطان وای من          این جنایتْ پیشگان، سیلی به پیغمبر زدند

دست بابا بسته، مادر بر زمین افـتاده بود          چار کودک مثل مـرغ نیـم بسمل پر زدند

روبهان دیدند شیر حق بود مـأمور صبـر          روی دست همسر او، ضربه محکم تر زدند

کاش بـیـرون مـدیـنـه یا میـان کـوچه بود          مـادر سـادات را در خـانـۀ حــیـدر زدنـد

بیشتر دردش به قلب زار دختر می نشست          ضربه هایی را که روی شانه مادر زدند

انـبـیا از درد پیچـیدند در جنّت به خویش          ضـربـه تا بر پهلوی صـدیـقه اطهر زدند

سورۀ کـوثـر به قتل فـاطـمه  تـفسیـر شد          در حریم وحی سیلی بر رخ کـوثـر زدند

قصه مسمار را با کس مگو "میثم"، بدان          قلب زهرا سوخت برقلب علی خنجرزدند

منکران قـتل زهــرا گـوش گـوش            حـامــیـان قـاتـل زهــرا خــمــوش

قتل دخت مصطفی افـسـانه نیـست            قصۀ شمع و گل و پـروانه نـیـست

آتـش افــروزی به بـیـت بـوتـراب            پیش ما روشن تر است از آفـتـاب

دارم از اهـــل تـسـنــن چــل سـنـد            چـل سند جـمـلـه صحیح و مستـنـد

که فـلانی گـفـت با حـبـل الـمـتـیـن            نـفـس پـیـغـمـبـر امـیـرالـمـؤمنـیـن

کای علی بیرون بیـا از خـانـه بـاز            بر خـلـیـفـه دست بیـعـت کن دراز

گر ز خـانـه پــای نگـذاری بـرون            ور نـیـایـی جـانب مـسـجـد کـنـون

بـه خـداونـدی که جـان داد و تـنـم            خـانـه را بـا اهـلـش آتـش می زنـم

پاسـخـش گـفـتـا یکـی در آن میـان            با چه جرأت از تو سر زد این بیان

هیـچ می دانی که در این انـجـمـن            زینبش هست و حسین است و حسن

گـفت حـتـی با حـسیـن و با حـسـن            بـایــدم ایـن خــانــه را آتــش زدن

او بـرون اسـتـاده مــولا در درون            او قسم خورد و عـلی نـامـد بـرون

چون عـلـی بـیـرون نـیـامد آن دَنِی            آتــشـش افـکـنـد بـر بـیـت عــلــی

از هـجــوم دشـمــنـان در بـاز شـد            حـمـلـه بـر بـیـت الـولا آغـاز شــد

حـال مـی پـرسـم کـه آیـا فـاطــمـه            بـی تــفـاوت بـود در بـیـن هــمـه؟

نیست هرگز یک مسلمان بـاورش            فـاطـمـه غـافل شود از رهــبــرش

بـیـن دشـمـن یـــار را تـنـهــا نـهـد            بهر حـفـظ جـان؛ عــلـی را وانـهــد

او از اول پـشـت در اسـتـاده بــود            بـر دفـاع شـیــر حــق آمــاده بــود

دیـد دشـمـن گشته زهــرا ســدّ راه            تــــازیـــانــــه رفــت بـــــالا؛ آه آه

ســـدّ راه خـویـش را بـرداشـتــنــد            پـای در بـیـت خـــدا بـگـذاشـتــنــد

داشت زهرا دامن حـیـدر به دسـت            زان غلاف تیغ دستش را شکـست

"میثم" اینجا دیده را خـونـبـار کـن            باز هـم ایــن بـیـت را تکـرار کـن

قـتـل نـامــوس خـدا افـسانه نـیست            قصه شـمع و گـل و پـروانه نیست

ای ز نبی ربوده دل، روی خدا نمای تو            وی ز علی گره گشا، دست گره گشای تو

پیش روی نبی نبی، عازم دست بوسیت            پشت سر عـلی علی، ملتـمس دعای تو

روح دهی به قدسیان با نفست به هرنفس            دل برد از ملایکه ذکـر خـدا خـدای تو

درد نـگــفـتـۀ دلت اشـک شبـانـۀ عـلی            حرف دل علی بود گریۀ بی صدای تو

نـاله و آه مـا کـجا حـق تـو را ادا کـنـد            جز که هماره مهدیت گریه کند برای تو

تو سپر عـلی شدی پیش هجوم دشمنان            محـسن بـی گـنـاه تو، شد سپر بلای تو

بازوی بسته شیر حق،راهی مسجد النبی            تو در قفای او روان، حسین در قفای تو

تا ز علی نهان کنی، قصۀ گوشواره را            دست تو بود بر روی، روی خدا نمای تو

تا که به پاست عالمی قطع نمیشود دمی            نالـۀ وای وای مـا، گریۀ هـای هـای تو

تـربت بی چراغ تـو، سیـنـۀ داغدار ما            قبر تو هر کجا بود،در دل ماست جای تو

عجب به عـهـد رسول خدا وفـا کردند            فزون ز حـد تـوان بر علی جفا کردند

به جای لاله و گـل؛ بار هیـزم آوردند            شراره هدیه به نـامـوس کبریـا کـردند

هـزار مـرتـبه خـشـم خـدا بر آن امت            که قـصد سـوخـتـن خـانـۀ خـدا کـردند

به جای مـزد رسـالت زدند فـاطمه را            نه از خدا نه ز پیـغـمبرش حیا کـردند

غـلاف تیغ گـواهـی دهد که سنگدلان            چگونه فاطمه را از عـلـی جدا کردند

چهـار کـودک معصوم در دل دشـمـن            به مادر و پدر از سوز دل دعا کردند

خدا گواست که از بیم آه فـاطـمـه بـود            اگر ز بـازوی مـولا طناب وا کـردنـد

چه اتفاق عظیمی به پشت در رخ داد            چه شد که محسن شش ماهه را فدا کردند

علی ولی خدا را که جـان احـمـد بـود            پی رضایت شیـطان دون رهـا کـردند

خـدا گواست قـلـم شـرم می کـنـد میثم            از اینکه شرح دهد با علی چه ها کردند

این روزها مدینه، غوغای رستخیز است           هم دهر فتنه بار است هم شهر فتنه خیزاست

یکسو همه عـدالت با ظلم در نبرد است           یکسو تمام ظلمت با نور در ستـیز است

گـلخانـۀ نبوت در معـرض خـزان است           ریحانۀ ولایت از غصه اشک ریز است

داس تقـاص گـلچین در پنجۀ غلام است           یـاس کـبـود یاسین در دامن کـنـیز است

مـدهـوش گشته از درد بـانـوی ناتـوانی           بی جان فتاده بر خاک یک کودک عزیز است

ای مـادر مـظـلـومـۀ ما حـضـرت زهـرا           بـانـوی عـلـی بـابِ دعـا حضرت زهـرا

پـيـوستـه تو را مـدح کـنـد احـمـد مختـار           تـابـنـده تـرين نـورِ خـدا حـضرت زهـرا

ثـابـت قــدم انــدر ره مــولاى جــنــانــى           جان دادۀ از جـور و جـفا حضرت زهرا

چون در ره مولا ز خود همواره گذشتی           حـيـدر شده مـديـون شما حضرت زهـرا

خاکِ قدمت سرمۀ چـشـمـانِ شَهان است           در نـزد خـدا بـابِ عـطـا حضرت زهرا

ذراتِ جـهــان مـدحِ جـلالـت بـنـمــایـنــد           رفـتـار تو پـروانـه نـمـا حضرت زهــرا

زشت است که غیر از تو بخواهم ز تو بانو           ژولـیـده بـبـیـن حال مرا حضرت زهـرا

سـوگــنــد به قــرآن خـدا تـا بـه قـیـامـت           شـادم که شــدم اهل ولا حـضـرت زهرا

صد ها چو مرا خادم آن بیت پُر از نـور          ضامن شده در وقتِ جزا حضرت زهرا

عاری بُوَد از رجس و گنه روحِ تو بی بی           ظلم است اهـانت به شما حضرت زهرا

عـیـسـی نـفـسـان خـادم دربـار شـمـایـنـد           غم کی به شما گشته روا حضرت زهرا

فـقـدان تو مـولای مرا خـانـه نشیـن کرد           قبرت شده غـمخانه چرا حضرت زهـرا

کُـشـتـنـد تو را، قـامت مـولای دو عـالـم           گردیده ز این غصه دو تا حضرت زهرا

لعنت به هر آنکس که تو را نقش زمین کرد           من گـفتم و گـویم همه جا حضرت زهرا

نتوان که غمت گفت و براین غصه نبارید           واللهِ شـدم اهـل بـکـاء حـضـرت زهــرا

هـسـتـم هــمه دم ذاکــرِ نــالایـق این در           یا حـضـرتِ امُ الـشُـهـدا حضرت زهـرا

روی زمیـن رهـا شـدنت می کشد مرا           گـلـزار روی پـیـرهنت می کـشـد مرا

از پشت دربْ فضۀ خود را صدا زدی           آن لـحـظـۀ صـدا زدنت می کـشـد مرا

دلشوره های هرشب من جای خود ولی           این گوشه گیـریه حـسنت می کشد مرا

دلـواپـسی و گـریـۀ من بی دلیل نیست           زهــرا کـبـودی بـدنت مـی کـشـد مـرا

جـای کـفـن قـواره کـنـی پیرهن ولی..           داغ شـهـیـد بی کـفـنـت می کـشـد مـرا

روی تاج عـرش طبق نصّ لولا فـاطـمـه          نقش شد زهــرا سلام الله عـلـیـهـا فـاطمه

آنكه خاك جـانـمازش را تـبـرّک مى بـرند          اولـیـا الله عــالــم، كـیـسـت الاّ فــاطــمــه

انبیا از بركت دستـاس او نان می خورند          رزق و روزى می دهد به اهل بالا فاطمه

ظاهـراً فـرمــوده انـد ام الائـمـه فــاطـمـه          بـاطـنـاً فـهـمـانـده انـد ام ابـیـهـا فــاطــمـه

جـلـوه ای شـد لـیـلـة الـقـدر رسول الله او          جـلـوه ای شد لیـلـة المحـیای مولا فـاطمه

بـچـه هـایـش حـجـت الله انـد اما گـفـته انـد          آشـكــارا حـجـت الله عـلــیـنــا فــاطــمــه

سیزده معصوم هریك نورى از زهراست پس          مى شود سرجمع این ها چهارده تا فاطمه

فاطمه حق و علی حق و مع الحق آینه است          چه عـلـی اندر عـلى چه فـاطمه با فاطمه

حك شده بر روی گـردنبند زهرا یاعـلـی          حك شده بر ذوالـفـقـار مرتضی یا فاطمه

بسكه حیدرفاطمه است و بسکه زهرا حیدراست          در نـجـف چیزى نمی بـیـنـیـم الا فـاطـمه

شـادی روح خـدیـجـه، كـوری چشم همه          سـروری دارد به زنـهـای دو دنیا فـاطمه

با هر اسمی كه بخوانی در نهایت مادر است          راضیـه؛ حنـانـة الحـوراء، زهـرا؛ فاطمه

مادری بالاتر از این؟مهربانی بیش از این؟          میرسد محشر به داد شیعه صد جا فاطمه

خانه اش كه سوخت مسمار از خجالت سرخ شد          آن چنان برخورد با سینه كه آنجا فاطمه...

غارتگران گـلبرگ گل ها را شکستـند            آلالـه هـای سـرخ زیـبـا را شکـسـتـند

با آه و حسرت یک شبـی اندر مـدیـنه            گـنـجـیـنـۀ عشق و تـمـنـا را شکـستند

گـویـا تـمــام وسعـت... سـبـز ولایـت            یعنی بهـار عشق مـولا را شـکـسـتـند

این گـوهـر یـکـدانـۀ دریــای عصمت            آیـیـنــۀ پــاک مـصـفــا را شـکـسـتـنـد

حق عـلـی را بی سببب از او گـرفتند            از سوز در پهلـوی زهـرا را شکستند

تا در صدف از وسعت آن گنج عصمت            آن گـوهـر پـاک مهـیـا را... شکـستند

چـشـم و چـراغ بـانـوان جـمـله عـالـم            بال و پر زیبای عـنـقـا را شـکـسـتـنـد

یـاس کبود حضرت مولا به حـسـرت            در شعـله ها؛ آن یاس زیبا را شکستـند

خستند؛ بازوی ز گـل نـازک ترت را            زین غم به جنّت قلب طاها را شکستند

تنهـا نه قـلـب زهــرۀ زهـرای اطـهـر            قـلـب تــمـام اهـل دنـیــا را شکـسـتند

تـمـام شـمـع وجـود تـو آب شـد مــادر            دعـای نـیـمـه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد            بهـشـت آرزوی مـا خـراب شد مــادر

بجای شمع که سـوزد به قـبـر پنهـانت            عـلـی کـنـار مــزار تـو آب شد مــادر

میان آن همه دشمن که می زدند تو را            دلـم به غـربت بـابـا کـبـاب شـد مـادر

حـمـایت از پــدرم را گـنـاه دانـسـتـنـد            که کـشتن تو در امت ثـواب شد مـادر

به محفلی که علی بر تو مخفیانه گرفت            سرشک دیــدۀ زینب گـلاب شد مـادر

به یـاد نـالـه مـظـلـومـیت دلــم ســوزد            که چون سلام پدر بی جواب شد مادر

نشان غصب فدک ماند تا به ماه رخت            گـرفـتـه نیمه ای از آفـتـاب شـد مــادر

عـلـی بیاد جوانیت پیـر گشت چو دیـد            خمیده سـرو قـدت در شباب شد مـادر

عنـایتی صف یوم الحساب «میثم» را            که خسته از گنه بی حساب شد مــادر

مـن بــا دم تـیـغـم شـهــادت آفـــریــدم            در فتح خـیـبر قـلب مرحب را دریـدم

چون کوه بنشستم به روی سیـنۀ عَـمر            مـردانـه آن خصم خـدا را سر بـریـدم

یکروز در جنگ اُحد خوردم نود زخم            دریای لشگر را به خاک و خون کشیدم

یک لحظه زانـویـم نلرزید و به گوشم            خـود لافـتـی الاّ عـلـی از حق شنـیـدم

یـک دم نیاوردم ز محنت خـم به ابـرو            یـک عــمــر در کـام بــلاهـا آرمـیــدم

با آنهمه وقتی که زهرایم زمین خورد            جان دادن خود را به چشم خویش دیدم

آن شب زمین خوردم که دور از چشم مردم            دنـبـال تـابــوت عــزیــز خـود دویــدم

با آنکـه هـمـچـون آسـمـان بودم مقاوم            مـثـل هلال از غـصّـۀ ما هـم خـمـیـدم

یا فـاطـمـه شـرمنده ام از اینکه امشب            با دست خود خشت لحـد بهر تو چـیدم

«میثم» گنهکار است امّا شاعر ماست            یا رب ببخش او را به زهـرای شهیدم

منم تنهـای تنهـا و تویی تنهـاتـرین یـارم           مرو مگذار تنهایم که من تنها تو را دارم

توهم جان علی هم حافظ جان علی بودی           چگونه پیکرت را در درون خاک بگذارم

منم مشکل گشای خلقت و دست خدا زهرا           ببین بی تو چه مشکل ها که افتاده است در کارم

همه غم های عالم بین ما تقسیم شد آری           که تو از درد می نالی و من از غصّه بیدارم

دو چشم بسته و قدِّ خم و ضعف تنت گوید           که امشب میروی از دستم ای مظلوم بیمارم

از آن روزی که شد در ابر سیلی صورتت پنهان           بود هم سوز آن در سینه هم دردش به رخسارم

من آن نخلم که تو هم برگ من، هم بار من بودی           خدا داند دگر بی تو نه برگی مانده نه بارم

بزن چادر کنار از رخ که هنگام جدایی شد           مپوشان روی خود را از من ای شمع شب تارم

بنالید ای تـمام چـاه ها ای نخل ها بر من           که زهرای مرا کُشتند پیش چشم خونبارم

دو دست بسته از خانه مرا بردند در مسجد           عدو نگذاشت یارم را زروی خاک بردارم

بگو بغض گلو را پیش چشمم بشکند زینب           سکوت سینه سوزش داده بیش ازگریه آزارم

غم ناگفته ام چون شعله خیزد از دل میثم           به هر بیتش بود آهی ز سوز سینۀ زارم

غـمِ درون من از لـرزش سخن پیداست           جـراحت دلـم از خـون پیـرهن پیـداست

کـبـودی تن این لالـه در حـجـاب کـفـن           شقایقی است که از برگ نسترن پیداست

چه رفـتـه بر سر پـهـلـو و سینـۀ زهـرا           به وقت غـسل ز خـونـابـۀ کفن پیداست

مـیـان خــانــه کــنـــار جــنــازۀ مـــادر           مصیبتی است، ازاشک اباالحسن پیداست

غریبی دو جگر گوشه اش که میگریند           از آستـیـن که بگـیـرند بر دهن پیداست

بـایـد چـگـونـه بـشـکـنـد بغض گـلـو را           مردی که نـامش خـم کند پشت عـدو را

در چهره اش پیداست این غم را که زهرا           از او نهان کرده است چندین هفته رو را

سـر روی دیوار غـریـبی گـریـه میکرد           حـالا کـه فـهـمـیـدست اســرار مگـو را

هق هق صدای گریه وقت شستن دست           هق هق صدای گریه آن وقتی که مو را

"با آب بی معنی است کوثر را بشویند"           آری عـلـی با اشـکـهـایـش شـست او را

خـیـبـر شکن را داغ پهـلـویـی شـکـسته           دیگر نـیـازی نـیـست تا بغضی گـلو را

گـل های عـالـم را معـطـر كرده بـویـت           ای آنكه میگردد زمین در جست و جویت

یادش بخیر آن روزها ریحان به ریحان           می چید پیغمبر بهشت از رنگ و بویت

سیـاره هـا را در نخـی می چــیدی آرام           می ساخـتی تسبـیحی از خـاک عـمویت

برداشتـنـد از سفره ات نان، مردم شهـر           جرعه به جرعه آب خوردند از سبویت

درهای رحـمـت بـاز می شد با دعـایت           دردا كه می بـستـنـد درهـا را بـه رویت

تـاریـخ می داند فـدک تـنهـا بهـانه است           وقـتـی بـهـشـت آذیـن شـده در آرزویت

وقتی منـزّه گشته خـاک از سجـده هایت           وقتی مطـهـر می شود آب از وضـویت

چـادر حـمـایـل می كـنی از حق بگـویی           حـتـی اگـر یـك شـهـر باشد روبـرویـت

بـرخـاستـی با آن صـفـت هـای جـلالـی           این بار آتش می چكید از خلق و خویت

حـتـی زمــان می ایـستد از این تـجـسّـم           تو سوی مسجد میروی مسجد به سویت

از های و هو افـتـاد دنـیـا بـا سـکـوتـت           دنـیـا به آرامش رسیـد از های و هـویت

از بـانـگ بـسم الله رحـمـن الـرحـیـمـت           از آن نــهــیــب؛ الـــذیــــن آمـــنــویــت

تو خطبه میخواندی و می لـرزید مسجد           ذرات عــالــم یک صـدا لـبـیـک گـویت

خطبه به اوج خود رسید آنجا كه میریخت           مدح عـلـی حـیـدر به حـیـدر از گلویت

گفتم عـلی... او قطره قطـره آب می شد           آن شب كه روشن شد سپیدی های مویت

آن شب كه زخـم تو دهـان وا كرد آرام           زخــم تـو آری زخــم آن رازِ مـگـویـت

هنگام دفن تو عـلـی با خویش می گفت           رفـتـی ولی پـایـان نمی یـابـد شروعـت

 پخش سبک  

هــر دلی شیـدایـی زهــرا            هر سـری سودایی زهـرا

لاله های نـوحـه رویـد از            داغ عـاشـورایــی زهــرا

قـامـتـش خـم شـد؛ دخـتـر طـاهـا            ایهـا الـعـالـم؛ کُـشـتـه شـد زهــرا

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

گر چه قـربـانی حیـدر شد            گر چه همچون یاس پرپرشد

حضرت زهـرای مرضیّه            جانـفـدای عشق رهبر شد

وسـعـت قــدرش؛ بی نـهـایت بود            تــا دم آخــــر؛ بــا ولایــت بـــود

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

مــا ز حُب فـاطـمـه مستیم            عهد خون با لاله ها بستیم

تــا بــه آخــر پــیــرو راه            سـرخ آقـا و امـام هـستـیم

از عـنــایــات؛ ربّ جـبــرائــیــل            ما بجـنـگـیـم تا؛ مـرگ اسـرائیل

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

روزی آیــد امــیّــد دلـهــا             از کـنـار کـعـبـه آن مـولا

گـیـرد از آن نا مـسـلمانان            انـتـــقـام صــورت زهــرا

از غم حیدر؛ سوز و آهی داشت            مـادرم آخـر؛ چه گـنـاهـی داشت

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

 پخش سبک  

امّ ابــیــهـا، آرامـشِ جـان، نــور دلِ حـضـرت طـاهـا

امّ ابـیـهــا، ای در غــم تــو شــعــلـه زده آتـش دلـهــا

آه آه ، بــانـوی شـهـیـده            آه آه ، قـامـتـت خـمـیـده

************************************

سورۀ کـوثــر، ای طلعت نـورانـی تو شـمـس هـدایت

یـاورِ حــیـدر، ای چـادر خـاکـی تو پـرچـم به ولایـت

آه آه، مـظـهـر شـهـامـت           آه آه، مــــادرِ امـــامــت

************************************

سینه زنان را، با یاد غـم بی حد تو دیـده پُر آب است

درس تو بر ما، ایثار و وِقار و شرف و صبر و حجاب است

آه آه، فـخـر عـالـمـیـنـی           آه آه، مــادرِ حـسـیـنــی

************************************

در رهِ اسلام ، قـدّ تـو خـمـیـده شـده و روی تـو نـیـلـی

من چه بگویم، از کوچه و برگ فدک و دشمن و سیلی

آه آه، جرم تو چه بود است           آه آه، صورتت کبود است

************************************

ذکر تو گویم ، با گریه و با ناله و با شـور و نـوایی

از کـرم تو، دلهـا شده با عـشـق حسیـن کـربـبـلایـی

آه آه، مـادری خــمـیــده           آه آه، یـک سـرِ بـریــده

 پخش سبک  

در شـأنِ تو نـازل شد از داور            انّــا اعــطــیــنـاکَ الــکــوثــر

ای دشـمـنـت تـا به ابـد ابــتــر            بــودی هـمـیـشـه یـاورِ حـیـدر

ای مـهـرِ تـو گـنـجـیـنـۀ دلـهـا            سَــیّـــدَةُ الــنّــســاءِ دو دنــیـــا

ای یــاسِ پـرپــرِ بـهـشتِ دین            دار و نـدار و هــسـتـیِ مــولا

جمالِ حور، زِ طلعَتِ خدایی ات روایتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

یا فاطمه

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

*******************************************************

شــرف بُـوَد خـاکِ حـریـمِ تـو            وِقـــار ســـائــلِ قـــدیـــمِ تـــو

قـلـبِ شـکـسـتـه ام شـده مـادر            به بـامِ اشــک، یـاکــریــمِ تــو

ای به شبِ تــارِ بـشـر مهتاب            مرا ز لطف و مَرحَمَت دریاب

دعــای تو شـامـلِ حــالــم شـد            که من شدم سیـنـه زنِ اربـاب

یا فـاطـمه، دلدادگانِ عـشق را عـنایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

یا فاطمه

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

*******************************************************

من سـائـلِ لطف حسین هـستم            ســــوزِ دلــــم ز ســــوزِ آهِ او

دعا نما که چون شـهـیدان من            ثــابـت قــدم شــوم بــه راهِ او

من آرزویــی بـی قــرین دارم            شــوق نــگـــارِ نـازنـیـن دارم

قـســم به خـسـتـگـیِ زائــرهــا            حـال و هــوای اربـعـیـن دارم

حسینِ من بیا و این دلِ شکسته را بخر            حسینِ من مسافر جامانده را با خود ببر

حسینِ من

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

 پخش سبک  

مهربـان مـادرم، نـور عیـن توأم            دیده بگشا ببیـن، من حسین توأم

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

خاطرات غمت، می شود قـاتـلـم            داغ هجـر تو شد، آتـشی در دلـم

رفتی از پیش ما، ای گل مصطفی            بین گـودال خـون، به سراغم بیا

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

میشود کربلا، داغت ازحد فزون             تو ببینی مرا،غرقه در خاک و خون

گر رسیدی ز عرش، در برِ پیکرم            گریه کم کن تو بر، پیکرِ بی سرم

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

گرببینی زغم، روی نِی رأسِ من            جانِ زینب تو بر،سر و صورت مزن

گر زنی بر روی، صورتت ازجفا            زنده گردد به من، روضۀ کوچه ها

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

قـاتـل جـانِ من، تیغ و نیـزه نبود            قـاتـلِ مـن بُـوَد، داغ روی کـبـود

ای اُمـیـد همه، بـر لـبـم زمـزمـه            به سـمـا قـائـمـه، فـاطمه فـاطـمه

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

نیتت هر زمان، یاریِ حیدراست            خطبه وگریه ات، نهیِ ازمُنکر است

وادیِ تو بُـوَد، مـکـتـب بـنـدگــی            جانـفـدایت شدن، بـرکتِ زنـدگی

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

رزق جان و دلت، درد وماتم شده            داده ای جان تو با، قامتِ خم شده

میرسد بر فلک، نورِ افلاکی ات            بیرق روضه ها، چادر خاکی ات

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

غصه دارِ تو و، آن رُخ نیـلی ام            بیـقـرار از غـمِ، کوچه و سیلی ام

بسته دست علی، وَ شد ای با وفا            دستت از دامنش، با غـلافی جدا

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم